¹ Viri fratres, et patres, audite quam ad vos nunc reddo rationem.
   ² Cum audissent autem quia hebræa lingua loqueretur ad illos, magis præstiterunt silentium.
   ³ Et dicit : Ego sum vir Judæus, natus in Tarso Ciliciæ, nutritus autem in ista civitate, secus pedes Gamaliel eruditus juxta veritatem paternæ legis, æmulator legis, sicut et vos omnes estis hodie :
   ⁴ qui hanc viam persecutus sum usque ad mortem, alligans et tradens in custodias viros ac mulieres,
   ⁵ sicut princeps sacerdotum mihi testimonium reddit, et omnes majores natu : a quibus et epistolas accipiens, ad fratres Damascum pergebam, ut adducerem inde vinctos in Jerusalem ut punirentur.
   ⁶ Factum est autem, eunte me, et appropinquante Damasco media die, subito de cælo circumfulsit me lux copiosa :
   ⁷ et decidens in terram, audivi vocem dicentem mihi : Saule, Saule, quid me persequeris ?
   ⁸ Ego autem respondi : Quis es, domine ? Dixitque ad me : Ego sum Jesus Nazarenus, quem tu persequeris.
   ⁹ Et qui mecum erant, lumen quidem viderunt, vocem autem non audierunt ejus qui loquebatur mecum.
   ¹⁰ Et dixi : Quid faciam, domine ? Dominus autem dixit ad me : Surgens vade Damascum : et ibi tibi dicetur de omnibus quæ te oporteat facere.
   ¹¹ Et cum non viderem præ claritate luminis illius, ad manum deductus a comitibus, veni Damascum.
   ¹² Ananias autem quidam vir secundum legem, testimonium habens ab omnibus cohabitantibus Judæis,
   ¹³ veniens ad me et astans, dixit mihi : Saule frater, respice. Et ego eadem hora respexi in eum.
   ¹⁴ At ille dixit : Deus patrum nostrorum præordinavit te, ut cognosceres voluntatem ejus, et videres justum, et audires vocem ex ore ejus :
   ¹⁵ quia eris testis illius ad omnes homines eorum quæ vidisti et audisti.
   ¹⁶ Et nunc quid moraris ? Exsurge, et baptizare, et ablue peccata tua, invocato nomine ipsius.
   ¹⁷ Factum est autem revertenti mihi in Jerusalem, et oranti in templo, fieri me in stupore mentis,
   ¹⁸ et videre illum dicentem mihi : Festina, et exi velociter ex Jerusalem : quoniam non recipient testimonium tuum de me.
   ¹⁹ Et ego dixi : Domine, ipsi sciunt quia ego eram concludens in carcerem, et cædens per synagogas eos qui credebant in te :
   ²⁰ et cum funderetur sanguis Stephani testis tui, ego astabam, et consentiebam, et custodiebam vestimenta interficientium illum.
   ²¹ Et dixit ad me : Vade, quoniam ego in nationes longe mittam te.
   ²² Audiebant autem eum usque ad hoc verbum, et levaverunt vocem suam, dicentes : Tolle de terra hujusmodi : non enim fas est eum vivere.
   ²³ Vociferantibus autem eis, et projicientibus vestimenta sua, et pulverem jactantibus in aërem,
   ²⁴ jussit tribunus induci eum in castra, et flagellis cædi, et torqueri eum, ut sciret propter quam causam sic acclamarent ei.
   ²⁵ Et cum astrinxissent eum loris, dicit astanti sibi centurioni Paulus : Si hominem Romanum et indemnatum licet vobis flagellare ?
   ²⁶ Quo audito, centurio accessit ad tribunum, et nuntiavit ei, dicens : Quid acturus es ? hic enim homo civis Romanus est.
   ²⁷ Accedens autem tribunus, dixit illi : Dic mihi si tu Romanus es ? At ille dixit : Etiam.
   ²⁸ Et respondit tribunus : Ego multa summa civilitatem hanc consecutus sum. Et Paulus ait : Ego autem et natus sum.
   ²⁹ Protinus ergo discesserunt ab illo qui eum torturi erant. Tribunus quoque timuit postquam rescivit, quia civis Romanus esset, et quia alligasset eum.
   ³⁰ Postera autem die volens scire diligentius qua ex causa accusaretur a Judæis, solvit eum, et jussit sacerdotes convenire, et omne concilium : et producens Paulum, statuit inter illos.

Actes 23

   ¹ Intendens autem in concilium Paulus, ait : Viri fratres, ego omni conscientia bona conversatus sum ante Deum usque in hodiernum diem.
   ² Princeps autem sacerdotum Ananias præcepit astantibus sibi percutere os ejus.
   ³ Tunc Paulus dixit ad eum : Percutiet te Deus, paries dealbate. Et tu sedens judicas me secundum legem, et contra legem jubes me percuti ?
   ⁴ Et qui astabant dixerunt : Summum sacerdotem Dei maledicis.
   ⁵ Dixit autem Paulus : Nesciebam, fratres, quia princeps est sacerdotum. Scriptum est enim : Principem populi tui non maledices.
   ⁶ Sciens autem Paulus quia una pars esset sadducæorum, et altera pharisæorum, exclamavit in concilio : Viri fratres, ego pharisæus sum, filius pharisæorum : de spe et resurrectione mortuorum ego judicor.
   ⁷ Et cum hæc dixisset, facta est dissensio inter pharisæos et sadducæos, et soluta est multitudo.
   ⁸ Sadducæi enim dicunt non esse resurrectionem, neque angelum, neque spiritum : pharisæi autem utraque confitentur.
   ⁹ Factus est autem clamor magnus. Et surgentes quidam pharisæorum, pugnabant, dicentes : Nihil mali invenimus in homine isto : quid si spiritus locutus est ei, aut angelus ?
   ¹⁰ Et cum magna dissensio facta esset, timens tribunus ne discerperetur Paulus ab ipsis, jussit milites descendere, et rapere eum de medio eorum, ac deducere eum in castra.
   ¹¹ Sequenti autem nocte assistens ei Dominus, ait : Constans esto : sicut enim testificatus es de me in Jerusalem, sic te oportet et Romæ testificari.
   ¹² Facta autem die collegerunt se quidam ex Judæis, et devoverunt, se dicentes neque manducaturos, neque bibituros donec occiderent Paulum.
   ¹³ Erant autem plus quam quadraginta viri qui hanc conjurationem fecerant :
   ¹⁴ qui accesserunt ad principes sacerdotum et seniores, et dixerunt : Devotione devovimus nos nihil gustaturos, donec occidamus Paulum.
   ¹⁵ Nunc ergo vos notum facite tribuno cum concilio, ut producat illum ad vos, tamquam aliquid certius cognituri de eo. Nos vero priusquam appropiet, parati sumus interficere illum.
   ¹⁶ Quod cum audisset filius sororis Pauli insidias, venit, et intravit in castra, nuntiavitque Paulo.
   ¹⁷ Vocans autem Paulus ad se unum ex centurionibus, ait : Adolescentem hunc perduc ad tribunum, habet enim aliquid indicare illi.
   ¹⁸ Et ille quidem assumens eum duxit ad tribunum, et ait : Vinctus Paulus rogavit me hunc adolescentem perducere ad te, habentem aliquid loqui tibi.
   ¹⁹ Apprehendens autem tribunus manum illius, secessit cum eo seorsum, et interrogavit illum : Quid est quod habes indicare mihi ?
   ²⁰ Ille autem dixit : Judæis convenit rogare te ut crastina die producas Paulum in concilium, quasi aliquid certius inquisituri sint de illo :
   ²¹ tu vero ne credideris illis : insidiantur enim ei ex eis viri amplius quam quadraginta, qui se devoverunt non manducare, neque bibere donec interficiant eum : et nunc parati sunt, exspectantes promissum tuum.
   ²² Tribunus igitur dimisit adolescentem, præcipiens ne cui loqueretur quoniam hæc nota sibi fecisset.
   ²³ Et vocatis duobus centurionibus, dixit illis : Parate milites ducentos ut eant usque Cæsaream, et equites septuaginta, et lancearios ducentos a tertia hora noctis,
   ²⁴ et jumenta præparate ut imponentes Paulum, salvum perducerent ad Felicem præsidem.
   ²⁵ (Timuit enim ne forte raperent eum Judæi, et occiderent, et ipse postea calumniam sustineret, tamquam accepturus pecuniam.)
   ²⁶ Scribens epistolam continentem hæc : Claudius Lysias optimo præsidi Felici, salutem.
   ²⁷ Virum hunc comprehensum a Judæis, et incipientem interfici ab eis, superveniens cum exercitu eripui, cognito quia Romanus est.
   ²⁸ Volensque scire causam quam objiciebant illi, deduxi eum in concilium eorum.
   ²⁹ Quem inveni accusari de quæstionibus legis ipsorum, nihil vero dignum morte aut vinculis habentem criminis.
   ³⁰ Et cum mihi perlatum esset de insidiis quas paraverant illi, misi eum ad te, denuntians et accusatoribus ut dicant apud te. Vale.
   ³¹ Milites ergo secundum præceptum sibi assumentes Paulum, duxerunt per noctem in Antipatridem.
   ³² Et postera die dimissis equitibus ut cum eo irent, reversi sunt ad castra.
   ³³ Qui cum venissent Cæsaream, et tradidissent epistolam præsidi, statuerunt ante illum et Paulum.
   ³⁴ Cum legisset autem, et interrogasset de qua provincia esset, et cognoscens quia de Cilicia :
   ³⁵ Audiam te, inquit, cum accusatores tui venerint. Jussitque in prætorio Herodis custodiri eum.

Actes 24

   ¹ Post quinque autem dies descendit princeps sacerdotum Ananias, cum senioribus quibusdam, et Tertullo quodam oratore, qui adierunt præsidem adversus Paulum.
   ² Et citato Paulo cœpit accusare Tertullus, dicens : Cum in multa pace agamus per te, et multa corrigantur per tuam providentiam,
   ³ semper et ubique suscipimus, optime Felix, cum omni gratiarum actione.
   ⁴ Ne diutius autem te protraham, oro, breviter audias nos pro tua clementia.
   ⁵ Invenimus hunc hominem pestiferum, et concitantem seditiones omnibus Judæis in universo orbe, et auctorem seditionis sectæ Nazarenorum :
   ⁶ qui etiam templum violare conatus est, quem et apprehensum voluimus secundum legem nostram judicare.
   ⁷ Superveniens autem tribunus Lysias, cum vi magna eripuit eum de manibus nostris,
   ⁸ jubens accusatores ejus ad te venire : a quo poteris ipse judicans, de omnibus istis cognoscere, de quibus nos accusamus eum.
   ⁹ Adjecerunt autem et Judæi, dicentes hæc ita se habere.
   ¹⁰ Respondit autem Paulus (annuente sibi præside dicere) : Ex multis annis te esse judicem genti huic sciens, bono animo pro me satisfaciam.
   ¹¹ Potes enim cognoscere quia non plus sunt mihi dies quam duodecim, ex quo ascendi adorare in Jerusalem :
   ¹² et neque in templo invenerunt me cum aliquo disputantem, aut concursum facientem turbæ, neque in synagogis, neque in civitate :
   ¹³ neque probare possunt tibi de quibus nunc me accusant.
   ¹⁴ Confiteor autem hoc tibi, quod secundum sectam quam dicunt hæresim, sic deservio Patri et Deo meo, credens omnibus quæ in lege et prophetis scripta sunt :
   ¹⁵ spem habens in Deum, quam et hi ipsi exspectant, resurrectionem futuram justorum et iniquorum.
   ¹⁶ In hoc et ipse studeo sine offendiculo conscientiam habere ad Deum et ad homines semper.
   ¹⁷ Post annos autem plures eleemosynas facturus in gentem meam, veni, et oblationes, et vota,
   ¹⁸ in quibus invenerunt me purificatum in templo : non cum turba, neque cum tumultu.
   ¹⁹ Quidam autem ex Asia Judæi, quos oportebat apud te præsto esse, et accusare si quid haberent adversum me :
   ²⁰ aut hi ipsi dicant si quid invenerunt in me iniquitatis cum stem in concilio,
   ²¹ nisi de una hac solummodo voce qua clamavi inter eos stans : Quoniam de resurrectione mortuorum ego judicor hodie a vobis.
   ²² Distulit autem illos Felix, certissime sciens de via hac, dicens : Cum tribunus Lysias descenderit, audiam vos.
   ²³ Jussitque centurioni custodire eum, et habere requiem, nec quemquam de suis prohibere ministrare ei.
   ²⁴ Post aliquot autem dies veniens Felix cum Drusilla uxore sua, quæ erat Judæa, vocavit Paulum, et audivit ab eo fidem quæ est in Christum Jesum.
   ²⁵ Disputante autem illo de justitia, et castitate, et de judicio futuro, tremefactus Felix, respondit : Quod nunc attinet, vade : tempore autem opportuno accersam te :
   ²⁶ simul et sperans quod pecunia ei daretur a Paulo, propter quod et frequenter accersens eum, loquebatur cum eo.
   ²⁷ Biennio autem expleto, accepit successorem Felix Portium Festum. Volens autem gratiam præstare Judæis Felix, reliquit Paulum vinctum.

Actes 25

   ¹ Festus ergo cum venisset in provinciam, post triduum ascendit Jerosolymam a Cæsarea.
   ² Adieruntque eum principes sacerdotum et primi Judæorum adversus Paulum : et rogabant eum,
   ³ postulantes gratiam adversus eum, ut juberet perduci eum in Jerusalem, insidias tendentes ut interficerent eum in via.
   ⁴ Festus autem respondit servari Paulum in Cæsarea : se autem maturius profecturum.
   ⁵ Qui ergo in vobis, ait, potentes sunt, descendentes simul, si quod est in viro crimen, accusent eum.
   ⁶ Demoratus autem inter eos dies non amplius quam octo aut decem, descendit Cæsaream, et altera die sedit pro tribunali, et jussit Paulum adduci.
   ⁷ Qui cum perductus esset, circumsteterunt eum, qui ab Jerosolyma descenderant Judæi, multas et graves causas objicientes, quas non poterant probare :
   ⁸ Paulo rationem reddente : Quoniam neque in legem Judæorum, neque in templum, neque in Cæsarem quidquam peccavi.
   ⁹ Festus autem volens gratiam præstare Judæis, respondens Paulo, dixit : Vis Jerosolymam ascendere, et ibi de his judicari apud me ?
   ¹⁰ Dixit autem Paulus : Ad tribunal Cæsaris sto : ibi me oportet judicari : Judæis non nocui, sicut tu melius nosti.
   ¹¹ Si enim nocui, aut dignum morte aliquid feci, non recuso mori : si vero nihil est eorum quæ hi accusant me, nemo potest me illis donare. Cæsarem appello.
   ¹² Tunc Festus cum concilio locutus, respondit : Cæsarem appellasti ? ad Cæsarem ibis.
   ¹³ Et cum dies aliquot transacti essent, Agrippa rex et Bernice descenderunt Cæsaream ad salutandum Festum.
   ¹⁴ Et cum dies plures ibi demorarentur, Festus regi indicavit de Paulo, dicens : Vir quidam est derelictus a Felice vinctus,
   ¹⁵ de quo cum essem Jerosolymis, adierunt me principes sacerdotum et seniores Judæorum, postulantes adversus illum damnationem.
   ¹⁶ Ad quos respondi : Quia non est Romanis consuetudo damnare aliquem hominem priusquam is qui accusatur præsentes habeat accusatores, locumque defendendi accipiat ad abluenda crimina.
   ¹⁷ Cum ergo huc convenissent sine ulla dilatione, sequenti die sedens pro tribunali, jussi adduci virum.
   ¹⁸ De quo, cum stetissent accusatores, nullam causam deferebant, de quibus ego suspicabar malum.
   ¹⁹ Quæstiones vero quasdam de sua superstitione habebant adversus eum, et de quodam Jesu defuncto, quem affirmabat Paulus vivere.
   ²⁰ Hæsitans autem ego de hujusmodi quæstione, dicebam si vellet ire Jerosolymam, et ibi judicari de istis.
   ²¹ Paulo autem appellante ut servaretur ad Augusti cognitionem, jussi servari eum, donec mittam eum ad Cæsarem.
   ²² Agrippa autem dixit ad Festum : Volebam et ipse hominem audire. Cras, inquit, audies eum.
   ²³ Altera autem die cum venisset Agrippa et Bernice cum multa ambitione, et introissent in auditorium cum tribunis et viris principalibus civitatis, jubente Festo, adductus est Paulus.
   ²⁴ Et dicit Festus : Agrippa rex, et omnes qui simul adestis nobiscum viri, videtis hunc de quo omnis multitudo Judæorum interpellavit me Jerosolymis, petentes et acclamantes non oportere eum vivere amplius.
   ²⁵ Ego vere comperi nihil dignum morte eum admisisse. Ipso autem hoc appellante ad Augustum, judicavi mittere.
   ²⁶ De quo quid certum scribam domino, non habeo. Propter quod produxi eum ad vos, et maxime ad te, rex Agrippa, ut interrogatione facta habeam quid scribam.
   ²⁷ Sine ratione enim mihi videtur mittere vinctum, et causas ejus non significare.

Actes 26

   ¹ Agrippa vero ad Paulum ait : Permittitur tibi loqui pro temetipso. Tunc Paulus extenta manu cœpit rationem reddere :
   ² De omnibus quibus accusor a Judæis, rex Agrippa, æstimo me beatum apud te cum sim defensurus me hodie,
   ³ maxime te sciente omnia, et quæ apud Judæos sunt consuetudines et quæstiones : propter quod obsecro patienter me audias.
   ⁴ Et quidem vitam meam a juventute, quæ ab initio fuit in gente mea in Jerosolymis, noverunt omnes Judæi :
   ⁵ præscientes me ab initio (si velint testimonium perhibere) quoniam secundum certissimam sectam nostræ religionis vixi pharisæus.
   ⁶ Et nunc, in spe quæ ad patres nostros repromissionis facta est a Deo, sto judicio subjectus :
   ⁷ in quam duodecim tribus nostræ nocte ac die deservientes, sperant devenire. De qua spe accusor a Judæis, rex.
   ⁸ Quid incredibile judicatur apud vos, si Deus mortuos suscitat ?
   ⁹ Et ego quidem existimaveram me adversus nomen Jesu Nazareni debere multa contraria agere,
   ¹⁰ quod et feci Jerosolymis, et multos sanctorum ego in carceribus inclusi, a principibus sacerdotum potestate accepta : et cum occiderentur, detuli sententiam.
   ¹¹ Et per omnes synagogas frequenter puniens eos, compellebam blasphemare : et amplius insaniens in eos, persequebar usque in exteras civitates.
   ¹² In quibus dum irem Damascum cum potestate et permissu principum sacerdotum,
   ¹³ die media in via vidi, rex, de cælo supra splendorem solis circumfulsisse me lumen, et eos qui mecum simul erant.
   ¹⁴ Omnesque nos cum decidissemus in terram, audivi vocem loquentem mihi hebraica lingua : Saule, Saule, quid me persequeris ? durum est tibi contra stimulum calcitrare.
   ¹⁵ Ego autem dixi : Quis es, domine ? Dominus autem dixit : Ego sum Jesus, quem tu persequeris.
   ¹⁶ Sed exsurge, et sta super pedes tuos : ad hoc enim apparui tibi, ut constituam te ministrum, et testem eorum quæ vidisti, et eorum quibus apparebo tibi,
   ¹⁷ eripiens te de populo et gentibus, in quas nunc ego mitto te,
   ¹⁸ aperire oculos eorum, ut convertantur a tenebris ad lucem, et de potestate Satanæ ad Deum, ut accipiant remissionem peccatorum, et sortem inter sanctos, per fidem quæ est in me.
   ¹⁹ Unde, rex Agrippa, non fui incredulus cælesti visioni :
   ²⁰ sed his qui sunt Damasci primum, et Jerosolymis, et in omnem regionem Judææ, et gentibus, annuntiabam, ut pœnitentiam agerent, et converterentur ad Deum, digna pœnitentiæ opera facientes.
   ²¹ Hac ex causa me Judæi, cum essem in templo, comprehensum tentabant interficere.
   ²² Auxilio autem adjutus Dei usque in hodiernum diem, sto, testificans minori atque majori, nihil extra dicens quam ea quæ prophetæ locuti sunt futura esse, et Moyses,
   ²³ si passibilis Christus, si primus ex resurrectione mortuorum, lumen annuntiaturus est populo et gentibus.
   ²⁴ Hæc loquente eo, et rationem reddente, Festus magna voce dixit : Insanis, Paule : multæ te litteræ ad insaniam convertunt.
   ²⁵ Et Paulus : Non insanio, inquit, optime Feste, sed veritatis et sobrietatis verba loquor.
   ²⁶ Scit enim de his rex, ad quem et constanter loquor : latere enim eum nihil horum arbitror. Neque enim in angulo quidquam horum gestum est.
   ²⁷ Credis, rex Agrippa, prophetis ? Scio quia credis.
   ²⁸ Agrippa autem ad Paulum : In modico suades me christianum fieri.
   ²⁹ Et Paulus : Opto apud Deum, et in modico et in magno, non tantum te, sed etiam omnes qui audiunt hodie fieri tales, qualis et ego sum, exceptis vinculis his.
   ³⁰ Et exsurrexit rex, et præses, et Bernice, et qui assidebant eis.
   ³¹ Et cum secessissent, loquebantur ad invicem, dicentes : Quia nihil morte aut vinculis dignum quid fecit homo iste.
   ³² Agrippa autem Festo dixit : Dimitti poterat homo hic, si non appellasset Cæsarem.

Actes 27

   ¹ Ut autem judicatum est navigare eum in Italiam, et tradi Paulum cum reliquis custodiis centurioni nomine Julio cohortis Augustæ,
   ² ascendentes navem Adrumetinam, incipientes navigare circa Asiæ loca, sustulimus, perseverante nobiscum Aristarcho Macedone Thessalonicensi.
   ³ Sequenti autem die devenimus Sidonem. Humane autem tractans Julius Paulum, permisit ad amicos ire, et curam sui agere.
   ⁴ Et inde cum sustulissemus, subnavigavimus Cyprum, propterea quod essent venti contrarii.
   ⁵ Et pelagus Ciliciæ et Pamphyliæ navigantes, venimus Lystram, quæ est Lyciæ :
   ⁶ et ibi inveniens centurio navem Alexandrinam navigantem in Italiam, transposuit nos in eam.
   ⁷ Et cum multis diebus tarde navigaremus, et vix devenissemus contra Gnidum, prohibente nos vento, adnavigavimus Cretæ juxta Salmonem :
   ⁸ et vix juxta navigantes, venimus in locum quemdam qui vocatur Boniportus, cui juxta erat civitas Thalassa.
   ⁹ Multo autem tempore peracto, et cum jam non esset tuta navigatio eo quod et jejunium jam præteriisset, consolabatur eos Paulus,
   ¹⁰ dicens eis : Viri, video quoniam cum injuria et multo damno non solum oneris, et navis, sed etiam animarum nostrarum incipit esse navigatio.
   ¹¹ Centurio autem gubernatori et nauclero magis credebat, quam his quæ a Paulo dicebantur.
   ¹² Et cum aptus portus non esset ad hiemandum, plurimi statuerunt consilium navigare inde, si quomodo possent, devenientes Phœnicen hiemare, portum Cretæ respicientem ad Africum et ad Corum.
   ¹³ Aspirante autem austro, æstimantes propositum se tenere, cum sustulissent de Asson, legebant Cretam.
   ¹⁴ Non post multum autem misit se contra ipsam ventus typhonicus, qui vocatur Euroaquilo.
   ¹⁵ Cumque arrepta esset navis, et non posset conari in ventum, data nave flatibus, ferebamur.
   ¹⁶ In insulam autem quamdam decurrentes, quæ vocatur Cauda, potuimus vix obtinere scapham.
   ¹⁷ Qua sublata, adjutoriis utebantur, accingentes navem, timentes ne in Syrtim inciderent, summisso vase sic ferebantur.
   ¹⁸ Valida autem nobis tempestate jactatis, sequenti die jactum fecerunt :
   ¹⁹ et tertia die suis manibus armamenta navis projecerunt.
   ²⁰ Neque autem sole, neque sideribus apparentibus per plures dies, et tempestate non exigua imminente, jam ablata erat spes omnis salutis nostræ.
   ²¹ Et cum multa jejunatio fuisset, tunc stans Paulus in medio eorum, dixit : Oportebat quidem, o viri, audito me, non tollere a Creta, lucrique facere injuriam hanc et jacturam.
   ²² Et nunc suadeo vobis bono animo esse : amissio enim nullius animæ erit ex vobis, præterquam navis.
   ²³ Astitit enim mihi hac nocte angelus Dei, cujus sum ego, et cui deservio,
   ²⁴ dicens : Ne timeas, Paule : Cæsari te oportet assistere : et ecce donavit tibi Deus omnes qui navigant tecum.
   ²⁵ Propter quod bono animo estote, viri : credo enim Deo quia sic erit, quemadmodum dictum est mihi.
   ²⁶ In insulam autem quamdam oportet nos devenire.
   ²⁷ Sed posteaquam quartadecima nox supervenit, navigantibus nobis in Adria circa mediam noctem, suspicabantur nautæ apparere sibi aliquam regionem.
   ²⁸ Qui et summittentes bolidem, invenerunt passus viginti : et pusillum inde separati, invenerunt passus quindecim.
   ²⁹ Timentes autem ne in aspera loca incideremus, de puppi mittentes anchoras quatuor, optabant diem fieri.
   ³⁰ Nautis vero quærentibus fugere de navi, cum misissent scapham in mare, sub obtentu quasi inciperent a prora anchoras extendere,
   ³¹ dixit Paulus centurioni et militibus : Nisi hi in navi manserint, vos salvi fieri non potestis.
   ³² Tunc absciderunt milites funes scaphæ, et passi sunt eam excidere.
   ³³ Et cum lux inciperet fieri, rogabat Paulus omnes sumere cibum, dicens : Quartadecima die hodie exspectantes jejuni permanetis, nihil accipientes.
   ³⁴ Propter quod rogo vos accipere cibum pro salute vestra : quia nullius vestrum capillus de capite peribit.
   ³⁵ Et cum hæc dixisset, sumens panem, gratias egit Deo in conspectu omnium : et cum fregisset, cœpit manducare.
   ³⁶ Animæquiores autem facti omnes, et ipsi sumpserunt cibum.
   ³⁷ Eramus vero universæ animæ in navi ducentæ septuaginta sex.
   ³⁸ Et satiati cibo alleviabant navem, jactantes triticum in mare.
   ³⁹ Cum autem dies factus esset, terram non agnoscebant : sinum vero quemdam considerabant habentem littus, in quem cogitabant si possent ejicere navem.
   ⁴⁰ Et cum anchoras sustulissent, committebant se mari, simul laxantes juncturas gubernaculorum : et levato artemone secundum auræ flatum, tendebant ad littus.
   ⁴¹ Et cum incidissemus in locum dithalassum, impegerunt navem : et prora quidem fixa manebat immobilis, puppis vero solvebatur a vi maris.
   ⁴² Militum autem consilium fuit ut custodias occiderent, ne quis cum enatasset, effugeret.
   ⁴³ Centurio autem volens servare Paulum, prohibuit fieri : jussitque eos qui possent natare, emittere se primos, et evadere, et ad terram exire :
   ⁴⁴ et ceteros, alios in tabulis ferebant, quosdam super ea quæ de navi erant. Et sic factum est, ut omnes animæ evaderent ad terram.

Actes 28

   ¹ Et cum evasissemus, tunc cognovimus quia Melita insula vocabatur. Barbari vero præstabant non modicam humanitatem nobis.
   ² Accensa enim pyra, reficiebant nos omnes propter imbrem qui imminebat, et frigus.
   ³ Cum congregasset autem Paulus sarmentorum aliquantam multitudinem, et imposuisset super ignem, vipera a calore cum processisset, invasit manum ejus.
   ⁴ Ut vero viderunt barbari pendentem bestiam de manu ejus, ad invicem dicebant : Utique homicida est homo hic, qui cum evaserit de mari, ultio non sinit eum vivere.
   ⁵ Et ille quidem excutiens bestiam in ignem, nihil mali passus est.