Ps 39 (Vulgate)

¹ In finem. Psalmus ipsi David.
² [Exspectans exspectavi Dominum, et intendit mihi.
³ Et exaudivit preces meas, et eduxit me de lacu miseriæ et de luto fæcis. Et statuit super petram pedes meos, et direxit gressus meos.
⁴ Et immisit in os meum canticum novum, carmen Deo nostro. Videbunt multi, et timebunt, et sperabunt in Domino.
⁵ Beatus vir cujus est nomen Domini spes ejus, et non respexit in vanitates et insanias falsas.
⁶ Multa fecisti tu, Domine Deus meus, mirabilia tua ; et cogitationibus tuis non est qui similis sit tibi. Annuntiavi et locutus sum : multiplicati sunt super numerum.
⁷ Sacrificium et oblationem noluisti ; aures autem perfecisti mihi. Holocaustum et pro peccato non postulasti ;
⁸ tunc dixi : Ecce venio. In capite libri scriptum est de me,
⁹ ut facerem voluntatem tuam. Deus meus, volui, et legem tuam in medio cordis mei.
¹⁰ Annuntiavi justitiam tuam in ecclesia magna ; ecce labia mea non prohibebo : Domine, tu scisti.
¹¹ Justitiam tuam non abscondi in corde meo ; veritatem tuam et salutare tuum dixi ; non abscondi misericordiam tuam et veritatem tuam a concilio multo.
¹² Tu autem, Domine, ne longe facias miserationes tuas a me ; misericordia tua et veritas tua semper susceperunt me.
¹³ Quoniam circumdederunt me mala quorum non est numerus ; comprehenderunt me iniquitates meæ, et non potui ut viderem. Multiplicatæ sunt super capillos capitis mei, et cor meum dereliquit me.
¹⁴ Complaceat tibi, Domine, ut eruas me ; Domine, ad adjuvandum me respice.
¹⁵ Confundantur et revereantur simul, qui quærunt animam meam ut auferant eam ; convertantur retrorsum et revereantur, qui volunt mihi mala.
¹⁶ Ferant confestim confusionem suam, qui dicunt mihi : Euge, euge !
¹⁷ Exsultent et lætentur super te omnes quærentes te ; et dicant semper : Magnificetur Dominus, qui diligunt salutare tuum.
¹⁸ Ego autem mendicus sum et pauper ; Dominus sollicitus est mei. Adjutor meus et protector meus tu es ; Deus meus, ne tardaveris.]