Ps 61 (Vulgate)

¹ In finem, pro Idithun. Psalmus David.
² [Nonne Deo subjecta erit anima mea ? ab ipso enim salutare meum.
³ Nam et ipse Deus meus et salutaris meus ; susceptor meus, non movebor amplius.
⁴ Quousque irruitis in hominem ? interficitis universi vos, tamquam parieti inclinato et maceriæ depulsæ.
⁵ Verumtamen pretium meum cogitaverunt repellere ; cucurri in siti : ore suo benedicebant, et corde suo maledicebant.
⁶ Verumtamen Deo subjecta esto, anima mea, quoniam ab ipso patientia mea :
⁷ quia ipse Deus meus et salvator meus, adjutor meus, non emigrabo.
⁸ In Deo salutare meum et gloria mea ; Deus auxilii mei, et spes mea in Deo est.
⁹ Sperate in eo, omnis congregatio populi ; effundite coram illo corda vestra : Deus adjutor noster in æternum.
¹⁰ Verumtamen vani filii hominum, mendaces filii hominum in stateris, ut decipiant ipsi de vanitate in idipsum.
¹¹ Nolite sperare in iniquitate, et rapinas nolite concupiscere ; divitiæ si affluant, nolite cor apponere.
¹² Semel locutus est Deus ; duo hæc audivi : quia potestas Dei est,
¹³ et tibi, Domine, misericordia : quia tu reddes unicuique juxta opera sua.]