Ps 77 (King James)

¹ I cried unto God with my voice, even unto God with my voice; and he gave ear unto me.
² In the day of my trouble I sought the Lord: my sore ran in the night, and ceased not: my soul refused to be comforted.
³ I remembered God, and was troubled: I complained, and my spirit was overwhelmed. Selah.
⁴ Thou holdest mine eyes waking: I am so troubled that I cannot speak.
⁵ I have considered the days of old, the years of ancient times.
⁶ I call to remembrance my song in the night: I commune with mine own heart: and my spirit made diligent search.
⁷ Will the Lord cast off for ever? and will he be favourable no more?
⁸ Is his mercy clean gone for ever? doth his promise fail for evermore?
⁹ Hath God forgotten to be gracious? hath he in anger shut up his tender mercies? Selah.
¹⁰ And I said, This is my infirmity: but I will remember the years of the right hand of the most High.
¹¹ I will remember the works of the LORD: surely I will remember thy wonders of old.
¹² I will meditate also of all thy work, and talk of thy doings.
¹³ Thy way, O God, is in the sanctuary: who is so great a God as our God?
¹⁴ Thou art the God that doest wonders: thou hast declared thy strength among the people.
¹⁵ Thou hast with thine arm redeemed thy people, the sons of Jacob and Joseph. Selah.
¹⁶ The waters saw thee, O God, the waters saw thee; they were afraid: the depths also were troubled.
¹⁷ The clouds poured out water: the skies sent out a sound: thine arrows also went abroad.
¹⁸ The voice of thy thunder was in the heaven: the lightnings lightened the world: the earth trembled and shook.
¹⁹ Thy way is in the sea, and thy path in the great waters, and thy footsteps are not known.
²⁰ Thou leddest thy people like a flock by the hand of Moses and Aaron.

Ps 77 (Vulgate)

¹ Intellectus Asaph. [Attendite, popule meus, legem meam ; inclinate aurem vestram in verba oris mei.
² Aperiam in parabolis os meum ; loquar propositiones ab initio.
³ Quanta audivimus, et cognovimus ea, et patres nostri narraverunt nobis.
⁴ Non sunt occultata a filiis eorum in generatione altera, narrantes laudes Domini et virtutes ejus, et mirabilia ejus quæ fecit.
⁵ Et suscitavit testimonium in Jacob, et legem posuit in Israël, quanta mandavit patribus nostris nota facere ea filiis suis :
⁶ ut cognoscat generatio altera : filii qui nascentur et exsurgent, et narrabunt filiis suis,
⁷ ut ponant in Deo spem suam, et non obliviscantur operum Dei, et mandata ejus exquirant :
⁸ ne fiant, sicut patres eorum, generatio prava et exasperans ; generatio quæ non direxit cor suum, et non est creditus cum Deo spiritus ejus.
⁹ Filii Ephrem, intendentes et mittentes arcum, conversi sunt in die belli.
¹⁰ Non custodierunt testamentum Dei, et in lege ejus noluerunt ambulare.
¹¹ Et obliti sunt benefactorum ejus, et mirabilium ejus quæ ostendit eis.
¹² Coram patribus eorum fecit mirabilia in terra Ægypti, in campo Taneos.
¹³ Interrupit mare, et perduxit eos, et statuit aquas quasi in utre :
¹⁴ et deduxit eos in nube diei, et tota nocte in illuminatione ignis.
¹⁵ Interrupit petram in eremo, et adaquavit eos velut in abysso multa.
¹⁶ Et eduxit aquam de petra, et deduxit tamquam flumina aquas.
¹⁷ Et apposuerunt adhuc peccare ei ; in iram excitaverunt Excelsum in inaquoso.
¹⁸ Et tentaverunt Deum in cordibus suis, ut peterent escas animabus suis.
¹⁹ Et male locuti sunt de Deo ; dixerunt : Numquid poterit Deus parare mensam in deserto ?
²⁰ quoniam percussit petram, et fluxerunt aquæ, et torrentes inundaverunt. Numquid et panem poterit dare, aut parare mensam populo suo ?
²¹ Ideo audivit Dominus et distulit ; et ignis accensus est in Jacob, et ira ascendit in Israël :
²² quia non crediderunt in Deo, nec speraverunt in salutari ejus.
²³ Et mandavit nubibus desuper, et januas cæli aperuit.
²⁴ Et pluit illis manna ad manducandum, et panem cæli dedit eis.
²⁵ Panem angelorum manducavit homo ; cibaria misit eis in abundantia.
²⁶ Transtulit austrum de cælo, et induxit in virtute sua africum.
²⁷ Et pluit super eos sicut pulverem carnes, et sicut arenam maris volatilia pennata.
²⁸ Et ceciderunt in medio castrorum eorum, circa tabernacula eorum.
²⁹ Et manducaverunt, et saturati sunt nimis, et desiderium eorum attulit eis :
³⁰ non sunt fraudati a desiderio suo. Adhuc escæ eorum erant in ore ipsorum,
³¹ et ira Dei ascendit super eos : et occidit pingues eorum, et electos Israël impedivit.
³² In omnibus his peccaverunt adhuc, et non crediderunt in mirabilibus ejus.
³³ Et defecerunt in vanitate dies eorum, et anni eorum cum festinatione.
³⁴ Cum occideret eos, quærebant eum et revertebantur, et diluculo veniebant ad eum.
³⁵ Et rememorati sunt quia Deus adjutor est eorum, et Deus excelsus redemptor eorum est.
³⁶ Et dilexerunt eum in ore suo, et lingua sua mentiti sunt ei ;
³⁷ cor autem eorum non erat rectum cum eo, nec fideles habiti sunt in testamento ejus.
³⁸ Ipse autem est misericors, et propitius fiet peccatis eorum, et non disperdet eos. Et abundavit ut averteret iram suam, et non accendit omnem iram suam.
³⁹ Et recordatus est quia caro sunt, spiritus vadens et non rediens.
⁴⁰ Quoties exacerbaverunt eum in deserto ; in iram concitaverunt eum in inaquoso ?
⁴¹ Et conversi sunt, et tentaverunt Deum, et sanctum Israël exacerbaverunt.
⁴² Non sunt recordati manus ejus, die qua redemit eos de manu tribulantis :
⁴³ sicut posuit in Ægypto signa sua, et prodigia sua in campo Taneos ;
⁴⁴ et convertit in sanguinem flumina eorum, et imbres eorum, ne biberent.
⁴⁵ Misit in eos cœnomyiam, et comedit eos, et ranam, et disperdidit eos ;
⁴⁶ et dedit ærugini fructus eorum, et labores eorum locustæ ;
⁴⁷ et occidit in grandine vineas eorum, et moros eorum in pruina ;
⁴⁸ et tradidit grandini jumenta eorum, et possessionem eorum igni ;
⁴⁹ misit in eos iram indignationis suæ, indignationem, et iram, et tribulationem, immissiones per angelos malos.
⁵⁰ Viam fecit semitæ iræ suæ : non pepercit a morte animabus eorum, et jumenta eorum in morte conclusit :
⁵¹ et percussit omne primogenitum in terra Ægypti ; primitias omnis laboris eorum in tabernaculis Cham :
⁵² et abstulit sicut oves populum suum, et perduxit eos tamquam gregem in deserto :
⁵³ et deduxit eos in spe, et non timuerunt, et inimicos eorum operuit mare.
⁵⁴ Et induxit eos in montem sanctificationis suæ, montem quem acquisivit dextera ejus ; et ejecit a facie eorum gentes, et sorte divisit eis terram in funiculo distributionis ;
⁵⁵ et habitare fecit in tabernaculis eorum tribus Israël.
⁵⁶ Et tentaverunt, et exacerbaverunt Deum excelsum, et testimonia ejus non custodierunt.
⁵⁷ Et averterunt se, et non servaverunt pactum : quemadmodum patres eorum, conversi sunt in arcum pravum.
⁵⁸ In iram concitaverunt eum in collibus suis, et in sculptilibus suis ad æmulationem eum provocaverunt.
⁵⁹ Audivit Deus, et sprevit, et ad nihilum redegit valde Israël.
⁶⁰ Et repulit tabernaculum Silo, tabernaculum suum, ubi habitavit in hominibus.
⁶¹ Et tradidit in captivitatem virtutem eorum, et pulchritudinem eorum in manus inimici.
⁶² Et conclusit in gladio populum suum, et hæreditatem suam sprevit.
⁶³ Juvenes eorum comedit ignis, et virgines eorum non sunt lamentatæ.
⁶⁴ Sacerdotes eorum in gladio ceciderunt, et viduæ eorum non plorabantur.
⁶⁵ Et excitatus est tamquam dormiens Dominus, tamquam potens crapulatus a vino.
⁶⁶ Et percussit inimicos suos in posteriora ; opprobrium sempiternum dedit illis.
⁶⁷ Et repulit tabernaculum Joseph, et tribum Ephraim non elegit :
⁶⁸ sed elegit tribum Juda, montem Sion, quem dilexit.
⁶⁹ Et ædificavit sicut unicornium sanctificium suum, in terra quam fundavit in sæcula.
⁷⁰ Et elegit David, servum suum, et sustulit eum de gregibus ovium ; de post fœtantes accepit eum :
⁷¹ pascere Jacob servum suum, et Israël hæreditatem suam.
⁷² Et pavit eos in innocentia cordis sui, et in intellectibus manuum suarum deduxit eos.]