Lueur.org - Un éclairage sur la foi

Comparer

Psaumes 77

Ps 77 (Martin)

Le Prophéte célébre dans ce Psaume la bonté ineffable de Dieu pour son Eglise.

1 Psaume d'Asaph, [donné] au maître chantre, d'entre les enfants de Jéduthun.
2 Ma voix s'adresse à Dieu, et je crierai ; ma voix s'adresse à Dieu, et il m'écoutera.
3 J'ai cherché le Seigneur au jour de ma détresse : ma plaie coulait durant la nuit, et ne cessait point ; mon âme refusait d'être consolée.
4 Je me souvenais de Dieu, et je me tourmentais : je faisais bruit, et mon esprit était transi ; Sélah.
5 Tu avais empêché mes yeux de dormir, j'étais tout troublé, et ne pouvais parler.
6 Je pensais aux jours d'autrefois, et aux années des siècles passés.
7 Il me souvenait de ma mélodie de nuit, je méditais en mon coeur, et mon esprit cherchait diligemment, [en disant] ;
8 Le Seigneur m'a-t-il rejeté pour toujours ? et ne continuera-t-il plus à m'avoir pour agréable ?
9 Sa gratuité est-elle disparue pour jamais ? Sa parole a-t-elle pris fin pour tout âge ?
10 Le [Dieu] Fort a-t-il oublié d'avoir pitié ? a-t-il en colère fermé la porte de ses compassions ? Sélah.
11 Puis j'ai dit : c'est bien ce qui m'affaiblit ; [mais] la droite du Souverain change.
12 Je me suis souvenu des exploits de l'Eternel ; je me suis, dis-je, souvenu de tes merveilles d'autrefois.
13 Et j'ai médité toutes tes oeuvres, et j'ai discouru de tes exploits, [en disant] :
14 Ô Dieu ! ta voie est dans [ton] Sanctuaire. Qui est [Dieu] Fort, [et] grand comme Dieu ?
15 Tu es le [Dieu] Fort qui fais des merveilles ; tu as fait connaître ta force parmi les peuples.
16 Tu as délivré par ton bras ton peuple, les enfants de Jacob et de Joseph ; Sélah.
17 Les eaux t'ont vu, ô Dieu ! les eaux t'ont vu, [et] ont tremblé, même les abîmes en ont été émus.
18 Les nuées ont versé un déluge d'eau ; les nuées ont fait retentir leur son ; tes traits aussi ont volé çà et là.
19 Le son de ton tonnerre était accompagné de croulements, les éclairs ont éclairé la terre habitable, la terre en a été émue et en a tremblé.
20 Ta voie a été par la mer ; et tes sentiers dans les grosses eaux ; et néanmoins tes traces n'ont point été connues.
21 Tu as mené ton peuple comme un troupeau, sous la conduite de Moïse et d'Aaron.

Ps 77 (Segond 21)

Hauts faits de Dieu dans le passé

1 Au chef de chœur, d'après Jeduthun. Psaume d'Asaph.
2 Ma voix s'élève vers Dieu, et je crie; ma voix s'élève vers Dieu, et il m'écoutera.
3 Quand je suis dans la détresse, je cherche le Seigneur; la nuit, mes mains se tendent vers lui, sans se lasser; je refuse toute consolation.
4 Je me souviens de Dieu et je gémis; je médite, et mon esprit est abattu.   – Pause.
5 Tu tiens mes paupières ouvertes; je suis troublé, incapable de parler.
6 Je pense aux jours lointains, aux années passées.
7 Je me souviens de mes chants pendant la nuit, je médite dans mon cœur, et mon esprit s'interroge:
8 «Le Seigneur me rejettera-t-il pour toujours? Ne se montrera-t-il plus favorable?
9 Sa bonté est-elle définitivement épuisée? Sa parole a-t-elle disparu pour l'éternité?
10 Dieu a-t-il oublié de faire grâce? A-t-il, dans sa colère, retiré sa compassion?»         – Pause.
11 Je me dis: «Ce qui fait ma souffrance, c'est que la main droite du Très-Haut n'est plus la même.»
12 Je me rappelle la manière d'agir de l'Eternel. Oui, je veux me souvenir de tes miracles passés.
13 Je réfléchis à toute ton activité, je veux méditer tes hauts faits.
14 O Dieu, tes voies sont saintes. Quel dieu est grand comme Dieu?
15 Tu es le Dieu qui fait des miracles. Tu as fait connaître ta puissance parmi les peuples;
16 par ton bras tu as racheté ton peuple, les descendants de Jacob et de Joseph.         – Pause.
17 L'eau t'a vu, ô Dieu, l'eau t'a vu: elle a tremblé, les abîmes ont été ébranlés.
18 Les nuages ont déversé des torrents d'eau, le tonnerre a retenti dans le ciel, et tes flèches ont volé de tous côtés.
19 Ton tonnerre a éclaté dans le tourbillon, les éclairs ont illuminé le monde; la terre a été ébranlée, elle a tremblé.
20 Tu as fait ton chemin dans la mer, ton sentier au fond de l'eau, et personne n'a reconnu tes traces.
21 Tu as conduit ton peuple comme un troupeau par l'intermédiaire de Moïse et d'Aaron.

Ps 77 (Vulgate)

1 Intellectus Asaph. [Attendite, popule meus, legem meam ; inclinate aurem vestram in verba oris mei.
2 Aperiam in parabolis os meum ; loquar propositiones ab initio.
3 Quanta audivimus, et cognovimus ea, et patres nostri narraverunt nobis.
4 Non sunt occultata a filiis eorum in generatione altera, narrantes laudes Domini et virtutes ejus, et mirabilia ejus quæ fecit.
5 Et suscitavit testimonium in Jacob, et legem posuit in Israël, quanta mandavit patribus nostris nota facere ea filiis suis :
6 ut cognoscat generatio altera : filii qui nascentur et exsurgent, et narrabunt filiis suis,
7 ut ponant in Deo spem suam, et non obliviscantur operum Dei, et mandata ejus exquirant :
8 ne fiant, sicut patres eorum, generatio prava et exasperans ; generatio quæ non direxit cor suum, et non est creditus cum Deo spiritus ejus.
9 Filii Ephrem, intendentes et mittentes arcum, conversi sunt in die belli.
10 Non custodierunt testamentum Dei, et in lege ejus noluerunt ambulare.
11 Et obliti sunt benefactorum ejus, et mirabilium ejus quæ ostendit eis.
12 Coram patribus eorum fecit mirabilia in terra Ægypti, in campo Taneos.
13 Interrupit mare, et perduxit eos, et statuit aquas quasi in utre :
14 et deduxit eos in nube diei, et tota nocte in illuminatione ignis.
15 Interrupit petram in eremo, et adaquavit eos velut in abysso multa.
16 Et eduxit aquam de petra, et deduxit tamquam flumina aquas.
17 Et apposuerunt adhuc peccare ei ; in iram excitaverunt Excelsum in inaquoso.
18 Et tentaverunt Deum in cordibus suis, ut peterent escas animabus suis.
19 Et male locuti sunt de Deo ; dixerunt : Numquid poterit Deus parare mensam in deserto ?
20 quoniam percussit petram, et fluxerunt aquæ, et torrentes inundaverunt. Numquid et panem poterit dare, aut parare mensam populo suo ?
21 Ideo audivit Dominus et distulit ; et ignis accensus est in Jacob, et ira ascendit in Israël :
22 quia non crediderunt in Deo, nec speraverunt in salutari ejus.
23 Et mandavit nubibus desuper, et januas cæli aperuit.
24 Et pluit illis manna ad manducandum, et panem cæli dedit eis.
25 Panem angelorum manducavit homo ; cibaria misit eis in abundantia.
26 Transtulit austrum de cælo, et induxit in virtute sua africum.
27 Et pluit super eos sicut pulverem carnes, et sicut arenam maris volatilia pennata.
28 Et ceciderunt in medio castrorum eorum, circa tabernacula eorum.
29 Et manducaverunt, et saturati sunt nimis, et desiderium eorum attulit eis :
30 non sunt fraudati a desiderio suo. Adhuc escæ eorum erant in ore ipsorum,
31 et ira Dei ascendit super eos : et occidit pingues eorum, et electos Israël impedivit.
32 In omnibus his peccaverunt adhuc, et non crediderunt in mirabilibus ejus.
33 Et defecerunt in vanitate dies eorum, et anni eorum cum festinatione.
34 Cum occideret eos, quærebant eum et revertebantur, et diluculo veniebant ad eum.
35 Et rememorati sunt quia Deus adjutor est eorum, et Deus excelsus redemptor eorum est.
36 Et dilexerunt eum in ore suo, et lingua sua mentiti sunt ei ;
37 cor autem eorum non erat rectum cum eo, nec fideles habiti sunt in testamento ejus.
38 Ipse autem est misericors, et propitius fiet peccatis eorum, et non disperdet eos. Et abundavit ut averteret iram suam, et non accendit omnem iram suam.
39 Et recordatus est quia caro sunt, spiritus vadens et non rediens.
40 Quoties exacerbaverunt eum in deserto ; in iram concitaverunt eum in inaquoso ?
41 Et conversi sunt, et tentaverunt Deum, et sanctum Israël exacerbaverunt.
42 Non sunt recordati manus ejus, die qua redemit eos de manu tribulantis :
43 sicut posuit in Ægypto signa sua, et prodigia sua in campo Taneos ;
44 et convertit in sanguinem flumina eorum, et imbres eorum, ne biberent.
45 Misit in eos cœnomyiam, et comedit eos, et ranam, et disperdidit eos ;
46 et dedit ærugini fructus eorum, et labores eorum locustæ ;
47 et occidit in grandine vineas eorum, et moros eorum in pruina ;
48 et tradidit grandini jumenta eorum, et possessionem eorum igni ;
49 misit in eos iram indignationis suæ, indignationem, et iram, et tribulationem, immissiones per angelos malos.
50 Viam fecit semitæ iræ suæ : non pepercit a morte animabus eorum, et jumenta eorum in morte conclusit :
51 et percussit omne primogenitum in terra Ægypti ; primitias omnis laboris eorum in tabernaculis Cham :
52 et abstulit sicut oves populum suum, et perduxit eos tamquam gregem in deserto :
53 et deduxit eos in spe, et non timuerunt, et inimicos eorum operuit mare.
54 Et induxit eos in montem sanctificationis suæ, montem quem acquisivit dextera ejus ; et ejecit a facie eorum gentes, et sorte divisit eis terram in funiculo distributionis ;
55 et habitare fecit in tabernaculis eorum tribus Israël.
56 Et tentaverunt, et exacerbaverunt Deum excelsum, et testimonia ejus non custodierunt.
57 Et averterunt se, et non servaverunt pactum : quemadmodum patres eorum, conversi sunt in arcum pravum.
58 In iram concitaverunt eum in collibus suis, et in sculptilibus suis ad æmulationem eum provocaverunt.
59 Audivit Deus, et sprevit, et ad nihilum redegit valde Israël.
60 Et repulit tabernaculum Silo, tabernaculum suum, ubi habitavit in hominibus.
61 Et tradidit in captivitatem virtutem eorum, et pulchritudinem eorum in manus inimici.
62 Et conclusit in gladio populum suum, et hæreditatem suam sprevit.
63 Juvenes eorum comedit ignis, et virgines eorum non sunt lamentatæ.
64 Sacerdotes eorum in gladio ceciderunt, et viduæ eorum non plorabantur.
65 Et excitatus est tamquam dormiens Dominus, tamquam potens crapulatus a vino.
66 Et percussit inimicos suos in posteriora ; opprobrium sempiternum dedit illis.
67 Et repulit tabernaculum Joseph, et tribum Ephraim non elegit :
68 sed elegit tribum Juda, montem Sion, quem dilexit.
69 Et ædificavit sicut unicornium sanctificium suum, in terra quam fundavit in sæcula.
70 Et elegit David, servum suum, et sustulit eum de gregibus ovium ; de post fœtantes accepit eum :
71 pascere Jacob servum suum, et Israël hæreditatem suam.
72 Et pavit eos in innocentia cordis sui, et in intellectibus manuum suarum deduxit eos.]

Ps 77 (Codex W. Leningrad)

1 לַמְנַצֵּ֥חַ עַֽל־ לְאָסָ֥ף מִזְמֽוֹר׃
2 קוֹלִ֣י אֶל־ אֱלֹהִ֣ים וְאֶצְעָ֑קָה קוֹלִ֥י אֶל־ אֱ֝לֹהִ֗ים וְהַאֲזִ֥ין אֵלָֽי׃
3 בְּי֥וֹם צָרָתִי֮ אֲדֹנָ֪י דָּ֫רָ֥שְׁתִּי יָדִ֤י ׀ לַ֣יְלָה נִ֭גְּרָה וְלֹ֣א תָפ֑וּג מֵאֲנָ֖ה הִנָּחֵ֣ם נַפְשִֽׁי׃
4 אֶזְכְּרָ֣ה אֱלֹהִ֣ים וְאֶֽהֱמָיָ֑ה אָשִׂ֓יחָה ׀ וְתִתְעַטֵּ֖ף רוּחִ֣י סֶֽלָה׃
5 אָ֭חַזְתָּ שְׁמֻר֣וֹת עֵינָ֑י נִ֝פְעַ֗מְתִּי וְלֹ֣א אֲדַבֵּֽר׃
6 חִשַּׁ֣בְתִּי יָמִ֣ים מִקֶּ֑דֶם שְׁ֝נ֗וֹת עוֹלָמִֽים׃
7 אֶֽזְכְּרָ֥ה נְגִינָתִ֗י בַּ֫לָּ֥יְלָה עִם־ לְבָבִ֥י אָשִׂ֑יחָה וַיְחַפֵּ֥שׂ רוּחִֽי׃
8 הַֽ֭לְעוֹלָמִים יִזְנַ֥ח ׀ אֲדֹנָ֑י וְלֹֽא־ יֹסִ֖יף לִרְצ֣וֹת עֽוֹד׃
9 הֶאָפֵ֣ס לָנֶ֣צַח חַסְדּ֑וֹ גָּ֥מַר אֹ֝֗מֶר לְדֹ֣ר וָדֹֽר׃
10 הֲשָׁכַ֣ח חַנּ֣וֹת אֵ֑ל אִם־ קָפַ֥ץ בְּ֝אַ֗ף רַחֲמָ֥יו סֶֽלָה׃
11 וָ֭אֹמַר חַלּ֣וֹתִי הִ֑יא שְׁ֝נ֗וֹת יְמִ֣ין עֶלְיֽוֹן׃
12 מַֽעַלְלֵי־ יָ֑הּ כִּֽי־ אֶזְכְּרָ֖ה מִקֶּ֣דֶם פִּלְאֶֽךָ׃
13 וְהָגִ֥יתִי בְכָל־ פָּעֳלֶ֑ךָ וּֽבַעֲלִ֖ילוֹתֶ֣יךָ אָשִֽׂיחָה׃
14 אֱ֭לֹהִים בַּקֹּ֣דֶשׁ דַּרְכֶּ֑ךָ מִי־ אֵ֥ל גָּ֝ד֗וֹל כֵּֽאלֹהִֽים׃
15 אַתָּ֣ה הָ֭אֵל עֹ֣שֵׂה פֶ֑לֶא הוֹדַ֖עְתָּ בָעַמִּ֣ים עֻזֶּֽךָ׃
16 גָּאַ֣לְתָּ בִּזְר֣וֹעַ עַמֶּ֑ךָ בְּנֵי־ יַעֲקֹ֖ב וְיוֹסֵ֣ף סֶֽלָה׃
17 רָ֘א֤וּךָ מַּ֨יִם ׀ אֱ‍ֽלֹהִ֗ים רָא֣וּךָ מַּ֣יִם יָחִ֑ילוּ אַ֝֗ף יִרְגְּז֥וּ תְהֹמֽוֹת׃
18 זֹ֤רְמוּ מַ֨יִם ׀ עָב֗וֹת ק֭וֹל נָתְנ֣וּ שְׁחָקִ֑ים אַף־ חֲ֝צָצֶ֗יךָ יִתְהַלָּֽכוּ׃
19 ק֤וֹל רַעַמְךָ֨ ׀ בַּגַּלְגַּ֗ל הֵאִ֣ירוּ בְרָקִ֣ים תֵּבֵ֑ל רָגְזָ֖ה וַתִּרְעַ֣שׁ הָאָֽרֶץ׃
20 בַּיָּ֤ם דַּרְכֶּ֗ךָ בְּמַ֣יִם רַבִּ֑ים וְ֝עִקְּבוֹתֶ֗יךָ לֹ֣א נֹדָֽעוּ׃
21 נָחִ֣יתָ כַצֹּ֣אן עַמֶּ֑ךָ בְּֽיַד־ מֹשֶׁ֥ה וְאַהֲרֹֽן׃

La versification des traductions pouvant varier, l'alignement ne correspond parfois pas à la même phrase.

Afficher une version unique pour accéder aux notes et références croisées