¹ [Ne temere quid loquaris,
neque cor tuum sit velox ad proferendum sermonem coram Deo.
Deus enim in cælo, et tu super terram ;
idcirco sint pauci sermones tui.
   ² Multas curas sequuntur somnia,
et in multis sermonibus invenietur stultitia.
   ³ Si quid vovisti Deo,
ne moreris reddere :
displicet enim ei infidelis et stulta promissio,
sed quodcumque voveris redde :
   ⁴ multoque melius est non vovere,
quam post votum promissa non reddere.
   ⁵ Ne dederis os tuum ut peccare facias carnem tuam,
neque dicas coram angelo :
Non est providentia :
ne forte iratus Deus contra sermones tuos
dissipet cuncta opera manuum tuarum.
   ⁶ Ubi multa sunt somnia,
plurimæ sunt vanitates, et sermones innumeri ;
tu vero Deum time.]
   ⁷ [Si videris calumnias egenorum, et violenta judicia,
et subverti justitiam in provincia,
non mireris super hoc negotio :
quia excelso excelsior est alius,
et super hos quoque eminentiores sunt alii ;
   ⁸ et insuper universæ terræ rex imperat servienti.
   ⁹ Avarus non implebitur pecunia,
et qui amat divitias fructum non capiet ex eis ;
et hoc ergo vanitas.
   ¹⁰ Ubi multæ sunt opes,
multi et qui comedunt eas.
Et quid prodest possessori,
nisi quod cernit divitias oculis suis ?
   ¹¹ Dulcis est somnus operanti,
sive parum sive multum comedat ;
saturitas autem divitis non sinit eum dormire.]
   ¹² [Est et alia infirmitas pessima quam vidi sub sole :
divitiæ conservatæ in malum domini sui.
   ¹³ Pereunt enim in afflictione pessima :
generavit filium qui in summa egestate erit.
   ¹⁴ Sicut egressus est nudus de utero matris suæ, sic revertetur,
et nihil auferet secum de labore suo.
   ¹⁵ Miserabilis prorsus infirmitas :
quomodo venit, sic revertetur.
Quid ergo prodest ei quod laboravit in ventum ?
   ¹⁶ cunctis diebus vitæ suæ comedit in tenebris,
et in curis multis, et in ærumna atque tristitia.]
   ¹⁷ [Hoc itaque visum est mihi bonum,
ut comedat quis et bibat,
et fruatur lætitia ex labore suo
quo laboravit ipse sub sole,
numero dierum vitæ suæ
quos dedit ei Deus ;
et hæc est pars illius.
   ¹⁸ Et omni homini cui dedit Deus divitias atque substantiam,
potestatemque ei tribuit ut comedat ex eis,
et fruatur parte sua, et lætetur de labore suo :
hoc est donum Dei.
   ¹⁹ Non enim satis recordabitur dierum vitæ suæ,
eo quod Deus occupet deliciis cor ejus.]