¹ Addidit quoque Job, assumens parabolam suam, et dixit :
   ² [Quis mihi tribuat ut sim juxta menses pristinos,
secundum dies quibus Deus custodiebat me ?
   ³ Quando splendebat lucerna ejus super caput meum,
et ad lumen ejus ambulabam in tenebris :
   ⁴ sicut fui in diebus adolescentiæ meæ,
quando secreto Deus erat in tabernaculo meo :
   ⁵ quando erat Omnipotens mecum,
et in circuitu meo pueri mei :
   ⁶ quando lavabam pedes meos butyro,
et petra fundebat mihi rivos olei :
   ⁷ quando procedebam ad portam civitatis,
et in platea parabant cathedram mihi.
   ⁸ Videbant me juvenes, et abscondebantur :
et senes assurgentes stabant.
   ⁹ Principes cessabant loqui,
et digitum superponebant ori suo.
   ¹⁰ Vocem suam cohibebant duces,
et lingua eorum gutturi suo adhærebat.
   ¹¹ Auris audiens beatificabat me,
et oculus videns testimonium reddebat mihi :
   ¹² eo quod liberassem pauperem vociferantem,
et pupillum cui non esset adjutor.
   ¹³ Benedictio perituri super me veniebat,
et cor viduæ consolatus sum.
   ¹⁴ Justitia indutus sum,
et vestivi me, sicut vestimento et diademate, judicio meo.
   ¹⁵ Oculus fui cæco, et pes claudo.
   ¹⁶ Pater eram pauperum,
et causam quam nesciebam diligentissime investigabam.
   ¹⁷ Conterebam molas iniqui,
et de dentibus illius auferebam prædam.
   ¹⁸ Dicebamque : In nidulo meo moriar,
et sicut palma multiplicabo dies.
   ¹⁹ Radix mea aperta est secus aquas,
et ros morabitur in messione mea.
   ²⁰ Gloria mea semper innovabitur,
et arcus meus in manu mea instaurabitur.
   ²¹ Qui me audiebant, expectabant sententiam,
et intenti tacebant ad consilium meum.
   ²² Verbis meis addere nihil audebant,
et super illos stillabat eloquium meum.
   ²³ Expectabant me sicut pluviam,
et os suum aperiebant quasi ad imbrem serotinum.
   ²⁴ Siquando ridebam ad eos, non credebant :
et lux vultus mei non cadebat in terram.
   ²⁵ Si voluissem ire ad eos, sedebam primus :
cumque sederem quasi rex, circumstante exercitu,
eram tamen mœrentium consolator.]