Lc 7 (Vulgate)

   ¹ Cum autem implesset omnia verba sua in aures plebis, intravit Capharnaum.
   ² Centurionis autem cujusdam servus male habens, erat moriturus : qui illi erat pretiosus.
   ³ Et cum audisset de Jesu, misit ad eum seniores Judæorum, rogans eum ut veniret et salvaret servum ejus.
   ⁴ At illi cum venissent ad Jesum, rogabant eum sollicite, dicentes ei : Quia dignus est ut hoc illi præstes :
   ⁵ diligit enim gentem nostram, et synagogam ipse ædificavit nobis.
   ⁶ Jesus autem ibat cum illis. Et cum jam non longe esset a domo, misit ad eum centurio amicos, dicens : Domine, noli vexari : non enim sum dignus ut sub tectum meum intres :
   ⁷ propter quod et meipsum non sum dignum arbitratus ut venirem ad te : sed dic verbo, et sanabitur puer meus.
   ⁸ Nam et ego homo sum sub potestate constitutus, habens sub me milites : et dico huic, Vade, et vadit : et alii, Veni, et venit : et servo meo, Fac hoc, et facit.
   ⁹ Quo audito Jesus miratus est : et conversus sequentibus se turbis, dixit : Amen dico vobis, nec in Israël tantam fidem inveni.
   ¹⁰ Et reversi, qui missi fuerant, domum, invenerunt servum, qui languerat, sanum.
   ¹¹ Et factum est : deinceps ibat in civitatem quæ vocatur Naim : et ibant cum eo discipuli ejus et turba copiosa.
   ¹² Cum autem appropinquaret portæ civitatis, ecce defunctus efferebatur filius unicus matris suæ : et hæc vidua erat : et turba civitatis multa cum illa.
   ¹³ Quam cum vidisset Dominus, misericordia motus super eam, dixit illi : Noli flere.
   ¹⁴ Et accessit, et tetigit loculum. (Hi autem qui portabant, steterunt.) Et ait : Adolescens, tibi dico, surge.
   ¹⁵ Et resedit qui erat mortuus, et cœpit loqui. Et dedit illum matri suæ.
   ¹⁶ Accepit autem omnes timor : et magnificabant Deum, dicentes : Quia propheta magnus surrexit in nobis : et quia Deus visitavit plebem suam.
   ¹⁷ Et exiit hic sermo in universam Judæam de eo, et in omnem circa regionem.
   ¹⁸ Et nuntiaverunt Joanni discipuli ejus de omnibus his.
   ¹⁹ Et convocavit duos de discipulis suis Joannes, et misit ad Jesum, dicens : Tu es qui venturus es, an alium exspectamus ?
   ²⁰ Cum autem venissent ad eum viri, dixerunt : Joannes Baptista misit nos ad te dicens : Tu es qui venturus es, an alium exspectamus ?
   ²¹ (In ipsa autem hora multos curavit a languoribus, et plagis, et spiritibus malis, et cæcis multis donavit visum.)
   ²² Et respondens, dixit illis : Euntes renuntiate Joanni quæ audistis et vidistis : quia cæci vident, claudi ambulant, leprosi mundantur, surdi audiunt, mortui resurgunt, pauperes evangelizantur :
   ²³ et beatus est quicumque non fuerit scandalizatus in me.
   ²⁴ Et cum discessissent nuntii Joannis, cœpit de Joanne dicere ad turbas : Quid existis in desertum videre ? arundinem vento agitatam ?
   ²⁵ Sed quid existis videre ? hominem mollibus vestibus indutum ? Ecce qui in veste pretiosa sunt et deliciis, in domibus regum sunt.
   ²⁶ Sed quid existis videre ? prophetam ? Utique dico vobis, et plus quam prophetam :
   ²⁷ hic est, de quo scriptum est : Ecce mitto angelum meum ante faciem tuam, qui præparabit viam tuam ante te.
   ²⁸ Dico enim vobis : major inter natos mulierum propheta Joanne Baptista nemo est : qui autem minor est in regno Dei, major est illo.
   ²⁹ Et omnis populus audiens et publicani, justificaverunt Deum, baptizati baptismo Joannis.
   ³⁰ Pharisæi autem et legisperiti consilium Dei spreverunt in semetipsos, non baptizati ab eo.
   ³¹ Ait autem Dominus : Cui ergo similes dicam homines generationis hujus ? et cui similes sunt ?
   ³² Similes sunt pueris sedentibus in foro, et loquentibus ad invicem, et dicentibus : Cantavimus vobis tibiis, et non saltastis : lamentavimus, et non plorastis.
   ³³ Venit enim Joannes Baptista, neque manducans panem, neque bibens vinum, et dicitis : Dæmonium habet.
   ³⁴ Venit Filius hominis manducans, et bibens, et dicitis : Ecce homo devorator, et bibens vinum, amicus publicanorum et peccatorum.
   ³⁵ Et justificata est sapientia ab omnibus filiis suis.
   ³⁶ Rogabat autem illum quidam de pharisæis ut manducaret cum illo. Et ingressus domum pharisæi discubuit.
   ³⁷ Et ecce mulier, quæ erat in civitate peccatrix, ut cognovit quod accubuisset in domo pharisæi, attulit alabastrum unguenti :
   ³⁸ et stans retro secus pedes ejus, lacrimis cœpit rigare pedes ejus, et capillis capitis sui tergebat, et osculabatur pedes ejus, et unguento ungebat.
   ³⁹ Videns autem pharisæus, qui vocaverat eum, ait intra se dicens : Hic si esset propheta, sciret utique quæ et qualis est mulier, quæ tangit eum : quia peccatrix est.
   ⁴⁰ Et respondens Jesus, dixit ad illum : Simon, habeo tibi aliquid dicere. At ille ait : Magister, dic.
   ⁴¹ Duo debitores erant cuidam fœneratori : unus debebat denarios quingentos, et alius quinquaginta.
   ⁴² Non habentibus illis unde redderent, donavit utrisque. Quis ergo eum plus diligit ?
   ⁴³ Respondens Simon dixit : Æstimo quia is cui plus donavit. At ille dixit ei : Recte judicasti.
   ⁴⁴ Et conversus ad mulierem, dixit Simoni : Vides hanc mulierem ? Intravi in domum tuam, aquam pedibus meis non dedisti : hæc autem lacrimis rigavit pedes meos, et capillis suis tersit.
   ⁴⁵ Osculum mihi non dedisti : hæc autem ex quo intravit, non cessavit osculari pedes meos.
   ⁴⁶ Oleo caput meum non unxisti : hæc autem unguento unxit pedes meos.
   ⁴⁷ Propter quod dico tibi : remittuntur ei peccata multa, quoniam dilexit multum. Cui autem minus dimittitur, minus diligit.
   ⁴⁸ Dixit autem ad illam : Remittuntur tibi peccata.
   ⁴⁹ Et cœperunt qui simul accumbebant, dicere intra se : Quis est hic qui etiam peccata dimittit ?
   ⁵⁰ Dixit autem ad mulierem : Fides tua te salvam fecit : vade in pace.