Ps 39 (Vulgate)

   ¹ In finem. Psalmus ipsi David.
   ² [Exspectans exspectavi Dominum,
et intendit mihi.
   ³ Et exaudivit preces meas,
et eduxit me de lacu miseriæ et de luto fæcis.
Et statuit super petram pedes meos,
et direxit gressus meos.
   ⁴ Et immisit in os meum canticum novum,
carmen Deo nostro.
Videbunt multi, et timebunt,
et sperabunt in Domino.
   ⁵ Beatus vir cujus est nomen Domini spes ejus,
et non respexit in vanitates et insanias falsas.
   ⁶ Multa fecisti tu, Domine Deus meus, mirabilia tua ;
et cogitationibus tuis non est qui similis sit tibi.
Annuntiavi et locutus sum :
multiplicati sunt super numerum.
   ⁷ Sacrificium et oblationem noluisti ;
aures autem perfecisti mihi.
Holocaustum et pro peccato non postulasti ;
   ⁸ tunc dixi : Ecce venio.
In capite libri scriptum est de me,
   ⁹ ut facerem voluntatem tuam.
Deus meus, volui,
et legem tuam in medio cordis mei.
   ¹⁰ Annuntiavi justitiam tuam in ecclesia magna ;
ecce labia mea non prohibebo : Domine, tu scisti.
   ¹¹ Justitiam tuam non abscondi in corde meo ;
veritatem tuam et salutare tuum dixi ;
non abscondi misericordiam tuam et veritatem tuam a concilio multo.
   ¹² Tu autem, Domine, ne longe facias miserationes tuas a me ;
misericordia tua et veritas tua semper susceperunt me.
   ¹³ Quoniam circumdederunt me mala quorum non est numerus ;
comprehenderunt me iniquitates meæ, et non potui ut viderem.
Multiplicatæ sunt super capillos capitis mei,
et cor meum dereliquit me.
   ¹⁴ Complaceat tibi, Domine, ut eruas me ;
Domine, ad adjuvandum me respice.
   ¹⁵ Confundantur et revereantur simul,
qui quærunt animam meam ut auferant eam ;
convertantur retrorsum et revereantur,
qui volunt mihi mala.
   ¹⁶ Ferant confestim confusionem suam,
qui dicunt mihi : Euge, euge !
   ¹⁷ Exsultent et lætentur super te omnes quærentes te ;
et dicant semper : Magnificetur Dominus, qui diligunt salutare tuum.
   ¹⁸ Ego autem mendicus sum et pauper ;
Dominus sollicitus est mei.
Adjutor meus et protector meus tu es ;
Deus meus, ne tardaveris.]