VULC ¹ In finem, pro Idithun. Psalmus David.

VULC ² [Nonne Deo subjecta erit anima mea ?
ab ipso enim salutare meum.

VULC ³ Nam et ipse Deus meus et salutaris meus ;
susceptor meus, non movebor amplius.

VULC ⁴ Quousque irruitis in hominem ?
interficitis universi vos,
tamquam parieti inclinato et maceriæ depulsæ.

VULC ⁵ Verumtamen pretium meum cogitaverunt repellere ;
cucurri in siti :
ore suo benedicebant,
et corde suo maledicebant.

VULC ⁶ Verumtamen Deo subjecta esto, anima mea,
quoniam ab ipso patientia mea :

VULC ⁷ quia ipse Deus meus et salvator meus,
adjutor meus, non emigrabo.

VULC ⁸ In Deo salutare meum et gloria mea ;
Deus auxilii mei, et spes mea in Deo est.

VULC ⁹ Sperate in eo, omnis congregatio populi ;
effundite coram illo corda vestra :
Deus adjutor noster in æternum.

VULC ¹⁰ Verumtamen vani filii hominum,
mendaces filii hominum in stateris,
ut decipiant ipsi de vanitate in idipsum.

VULC ¹¹ Nolite sperare in iniquitate,
et rapinas nolite concupiscere ;
divitiæ si affluant, nolite cor apponere.

VULC ¹² Semel locutus est Deus ;
duo hæc audivi :
quia potestas Dei est,

VULC ¹³ et tibi, Domine, misericordia :
quia tu reddes unicuique juxta opera sua.]