¹ Verba Ecclesiastæ, filii David, regis Jerusalem. ² [Vanitas vanitatum, dixit Ecclesiastes ;
vanitas vanitatum, et omnia vanitas.
   ³ Quid habet amplius homo
de universo labore suo quo laborat sub sole ?]
   ⁴ [Generatio præterit, et generatio advenit ;
terra autem in æternum stat.
   ⁵ Oritur sol et occidit,
et ad locum suum revertitur ;
ibique renascens,
   ⁶ gyrat per meridiem, et flectitur ad aquilonem.
Lustrans universa in circuitu pergit spiritus,
et in circulos suos revertitur.
   ⁷ Omnia flumina intrant in mare,
et mare non redundat ;
ad locum unde exeunt flumina
revertuntur ut iterum fluant.
   ⁸ Cunctæ res difficiles ;
non potest eas homo explicare sermone.
Non saturatur oculus visu,
nec auris auditu impletur.
   ⁹ Quid est quod fuit ? Ipsum quod futurum est.
Quid est quod factum est ? Ipsum quod faciendum est.
   ¹⁰ Nihil sub sole novum,
nec valet quisquam dicere : Ecce hoc recens est :
jam enim præcessit in sæculis quæ fuerunt ante nos.
   ¹¹ Non est priorum memoria ;
sed nec eorum quidem quæ postea futura sunt
erit recordatio apud eos qui futuri sunt in novissimo.]
   ¹² [Ego Ecclesiastes fui rex Israël in Jerusalem ;
   ¹³ et proposui in animo meo quærere et investigare sapienter
de omnibus quæ fiunt sub sole.
Hanc occupationem pessimam
dedit Deus filiis hominum, ut occuparentur in ea.
   ¹⁴ Vidi cuncta quæ fiunt sub sole,
et ecce universa vanitas et afflictio spiritus.
   ¹⁵ Perversi difficile corriguntur,
et stultorum infinitus est numerus.
   ¹⁶ Locutus sum in corde meo, dicens :
Ecce magnus effectus sum, et præcessi omnes sapientia
qui fuerunt ante me in Jerusalem ;
et mens mea contemplata est multa sapienter, et didici.
   ¹⁷ Dedique cor meum ut scirem prudentiam atque doctrinam,
erroresque et stultitiam ;
et agnovi quod in his quoque esset labor et afflictio spiritus :
   ¹⁸ eo quod in multa sapientia multa sit indignatio ;
et qui addit scientiam, addit et laborem.]