¹ Addidit quoque Job, assumens parabolam suam, et dixit :
   ² [Vivit Deus, qui abstulit judicium meum,
et Omnipotens, qui ad amaritudinem adduxit animam meam.
   ³ Quia donec superest halitus in me,
et spiritus Dei in naribus meis,
   ⁴ non loquentur labia mea iniquitatem,
nec lingua mea meditabitur mendacium.
   ⁵ Absit a me ut justos vos esse judicem :
donec deficiam, non recedam ab innocentia mea.
   ⁶ Justificationem meam, quam cœpi tenere, non deseram :
neque enim reprehendit me cor meum in omni vita mea.
   ⁷ Sit ut impius, inimicus meus,
et adversarius meus quasi iniquus.
   ⁸ Quæ est enim spes hypocritæ, si avare rapiat,
et non liberet Deus animam ejus ?
   ⁹ Numquid Deus audiet clamorem ejus,
cum venerit super eum angustia ?
   ¹⁰ aut poterit in Omnipotente delectari,
et invocare Deum omni tempore ?
   ¹¹ Docebo vos per manum Dei quæ Omnipotens habeat,
nec abscondam.
   ¹² Ecce vos omnes nostis :
et quid sine causa vana loquimini ?
   ¹³ Hæc est pars hominis impii apud Deum,
et hæreditas violentorum, quam ob Omnipotente suscipient.
   ¹⁴ Si multiplicati fuerint filii ejus, in gladio erunt,
et nepotes ejus non saturabuntur pane :
   ¹⁵ qui reliqui fuerint ex eo sepelientur in interitu,
et viduæ illius non plorabunt.
   ¹⁶ Si comportaverit quasi terram argentum,
et sicut lutum præparaverit vestimenta :
   ¹⁷ præparabit quidem, sed justus vestietur illis,
et argentum innocens dividet.
   ¹⁸ Ædificavit sicut tinea domum suam,
et sicut custos fecit umbraculum.
   ¹⁹ Dives, cum dormierit, nihil secum auferet :
aperiet oculos suos, et nihil inveniet.
   ²⁰ Apprehendet eum quasi aqua inopia :
nocte opprimet eum tempestas.
   ²¹ Tollet eum ventus urens, et auferet,
et velut turbo rapiet eum de loco suo.
   ²² Et mittet super eum, et non parcet :
de manu ejus fugiens fugiet.
   ²³ Stringet super eum manus suas,
et sibilabit super illum, intuens locum ejus.]