VULC ¹ Respondens autem Job, dixit :

VULC ² [Audivi frequenter talia :
consolatores onerosi omnes vos estis.

VULC ³ Numquid habebunt finem verba ventosa ?
aut aliquid tibi molestum est, si loquaris ?

VULC ⁴ Poteram et ego similia vestri loqui,
atque utinam esset anima vestra pro anima mea :

VULC ⁵ consolarer et ego vos sermonibus,
et moverem caput meum super vos ;

VULC ⁶ roborarem vos ore meo,
et moverem labia mea, quasi parcens vobis.

VULC ⁷ Sed quid agam ? Si locutus fuero, non quiescet dolor meus,
et si tacuero, non recedet a me.

VULC ⁸ Nunc autem oppressit me dolor meus,
et in nihilum redacti sunt omnes artus mei.

VULC ⁹ Rugæ meæ testimonium dicunt contra me,
et suscitatur falsiloquus adversus faciem meam, contradicens mihi.

VULC ¹⁰ Collegit furorem suum in me,
et comminans mihi, infremuit contra me dentibus suis :
hostis meus terribilibus oculis me intuitus est.

VULC ¹¹ Aperuerunt super me ora sua,
et exprobrantes percusserunt maxillam meam :
satiati sunt pœnis meis.

VULC ¹² Conclusit me Deus apud iniquum,
et manibus impiorum me tradidit.

VULC ¹³ Ego ille quondam opulentus, repente contritus sum :
tenuit cervicem meam, confregit me,
et posuit me sibi quasi in signum.

VULC ¹⁴ Circumdedit me lanceis suis ;
convulneravit lumbos meos :
non pepercit, et effudit in terra viscera mea.

VULC ¹⁵ Concidit me vulnere super vulnus :
irruit in me quasi gigas.

VULC ¹⁶ Saccum consui super cutem meam,
et operui cinere carnem meam.

VULC ¹⁷ Facies mea intumuit a fletu,
et palpebræ meæ caligaverunt.

VULC ¹⁸ Hæc passus sum absque iniquitate manus meæ,
cum haberem mundas ad Deum preces.

VULC ¹⁹ Terra, ne operias sanguinem meum,
neque inveniat in te locum latendi clamor meus :

VULC ²⁰ ecce enim in cælo testis meus,
et conscius meus in excelsis.

VULC ²¹ Verbosi amici mei :
ad Deum stillat oculus meus :

VULC ²² atque utinam sic judicaretur vir cum Deo,
quomodo judicatur filius hominis cum collega suo.

VULC ²³ Ecce enim breves anni transeunt,
et semitam per quam non revertar ambulo.]