¹ Respondens autem Job, dixit :
   ² [Audivi frequenter talia :
consolatores onerosi omnes vos estis.
   ³ Numquid habebunt finem verba ventosa ?
aut aliquid tibi molestum est, si loquaris ?
   ⁴ Poteram et ego similia vestri loqui,
atque utinam esset anima vestra pro anima mea :
   ⁵ consolarer et ego vos sermonibus,
et moverem caput meum super vos ;
   ⁶ roborarem vos ore meo,
et moverem labia mea, quasi parcens vobis.
   ⁷ Sed quid agam ? Si locutus fuero, non quiescet dolor meus,
et si tacuero, non recedet a me.
   ⁸ Nunc autem oppressit me dolor meus,
et in nihilum redacti sunt omnes artus mei.
   ⁹ Rugæ meæ testimonium dicunt contra me,
et suscitatur falsiloquus adversus faciem meam, contradicens mihi.
   ¹⁰ Collegit furorem suum in me,
et comminans mihi, infremuit contra me dentibus suis :
hostis meus terribilibus oculis me intuitus est.
   ¹¹ Aperuerunt super me ora sua,
et exprobrantes percusserunt maxillam meam :
satiati sunt pœnis meis.
   ¹² Conclusit me Deus apud iniquum,
et manibus impiorum me tradidit.
   ¹³ Ego ille quondam opulentus, repente contritus sum :
tenuit cervicem meam, confregit me,
et posuit me sibi quasi in signum.
   ¹⁴ Circumdedit me lanceis suis ;
convulneravit lumbos meos :
non pepercit, et effudit in terra viscera mea.
   ¹⁵ Concidit me vulnere super vulnus :
irruit in me quasi gigas.
   ¹⁶ Saccum consui super cutem meam,
et operui cinere carnem meam.
   ¹⁷ Facies mea intumuit a fletu,
et palpebræ meæ caligaverunt.
   ¹⁸ Hæc passus sum absque iniquitate manus meæ,
cum haberem mundas ad Deum preces.
   ¹⁹ Terra, ne operias sanguinem meum,
neque inveniat in te locum latendi clamor meus :
   ²⁰ ecce enim in cælo testis meus,
et conscius meus in excelsis.
   ²¹ Verbosi amici mei :
ad Deum stillat oculus meus :
   ²² atque utinam sic judicaretur vir cum Deo,
quomodo judicatur filius hominis cum collega suo.
   ²³ Ecce enim breves anni transeunt,
et semitam per quam non revertar ambulo.]