Jb 27 (Vulgate)

¹ Addidit quoque Job, assumens parabolam suam, et dixit :
² [Vivit Deus, qui abstulit judicium meum, et Omnipotens, qui ad amaritudinem adduxit animam meam.
³ Quia donec superest halitus in me, et spiritus Dei in naribus meis,
⁴ non loquentur labia mea iniquitatem, nec lingua mea meditabitur mendacium.
⁵ Absit a me ut justos vos esse judicem : donec deficiam, non recedam ab innocentia mea.
⁶ Justificationem meam, quam cœpi tenere, non deseram : neque enim reprehendit me cor meum in omni vita mea.
⁷ Sit ut impius, inimicus meus, et adversarius meus quasi iniquus.
⁸ Quæ est enim spes hypocritæ, si avare rapiat, et non liberet Deus animam ejus ?
⁹ Numquid Deus audiet clamorem ejus, cum venerit super eum angustia ?
¹⁰ aut poterit in Omnipotente delectari, et invocare Deum omni tempore ?
¹¹ Docebo vos per manum Dei quæ Omnipotens habeat, nec abscondam.
¹² Ecce vos omnes nostis : et quid sine causa vana loquimini ?
¹³ Hæc est pars hominis impii apud Deum, et hæreditas violentorum, quam ob Omnipotente suscipient.
¹⁴ Si multiplicati fuerint filii ejus, in gladio erunt, et nepotes ejus non saturabuntur pane :
¹⁵ qui reliqui fuerint ex eo sepelientur in interitu, et viduæ illius non plorabunt.
¹⁶ Si comportaverit quasi terram argentum, et sicut lutum præparaverit vestimenta :
¹⁷ præparabit quidem, sed justus vestietur illis, et argentum innocens dividet.
¹⁸ Ædificavit sicut tinea domum suam, et sicut custos fecit umbraculum.
¹⁹ Dives, cum dormierit, nihil secum auferet : aperiet oculos suos, et nihil inveniet.
²⁰ Apprehendet eum quasi aqua inopia : nocte opprimet eum tempestas.
²¹ Tollet eum ventus urens, et auferet, et velut turbo rapiet eum de loco suo.
²² Et mittet super eum, et non parcet : de manu ejus fugiens fugiet.
²³ Stringet super eum manus suas, et sibilabit super illum, intuens locum ejus.]